Van in de vroegste tijden werd de roos geroemd, geprezen en met verzen gekleed. Ze heeft bijna een monopolie op bewondering. Ze is de bloem van de liefde, de belle fleur van de bellettrie. Ze fascineert en betovert. Ze charmeert, meer dan welke bloem ook. Eén rode roos is een liefdesverklaring. Met de roos is een liefdestaal ontwikkeld die in romantischer tijden zelfs door gevangenismuren drong. De kleur, de aard van de roos, dat alles was een alfabet dat geliefden door tralies heen met elkander verbond. Er bestonden codeboeken. In Flora’s Interpreter krijgen ruim dertig rozentinten een betekenis. U mocht dus niet kleurenblind zijn wilde u zich op het rozenliefdespad begeven. Er waren verscheidene codexen die grondig van elkaar konden verschillen. Twee geliefden deden er dus goed aan hetzelfde codeboek te raadplegen. Een gele roos betekende meestal ‘laten we elkaar vergeven’, een witte drukte droefenis uit, en een verwelkte wanhoop.